دستخطی که بر عقیدۀ دشمنان مهدیین (ع) خط میکشد
دستخط امام حسن عسکری(ع) دربارۀ نوادگانش
چکیده
بهمناسبت شهادت امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین جانشین ذکرشده در وصیت مقدس پیامبر(ص)، آن نور در (نُّورٌ عَلَی نُورٍ) (نور، ۳۵) و (یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَاءُ) (همان)؛ آن شهید مسموم بهوسیلۀ خلیفۀ طاغوتی، معتمد متعفن (لعنة الله علیه). آنکه میخواست روشنایی خدا را با دهانش خاموش کند: (وَيَأْبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ) (توبه، ۳۲)، قصد داریم تا به کلام مهمی از ایشان بپردازیم.
«دستخط امام حسن عسکری(ع) دربارۀ نوادگانش»
مجلسی (ره) گفت:
«وَ رُوِيَ: أَنَّهُ وُجِدَ أَيْضاً بِخَطِّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ مَا صُورَتُهُ قَدْ صَعِدْنَا ذُرَى اَلْحَقَائِقِ بِأَقْدَامِ اَلنُّبُوَّةِ وَ اَلْوَلاَيَةِ وَ نُورُنَا سَبْعُ طَبَقَاتٍ أَعْلاَمُ اَلْفَتْوَى بِالْهِدَايَةِ فَنَحْنُ لُيُوثُ اَلْوَغَى وَ غُيُوثُ اَلنَّدَى وَ طَعَّانُ اَلْعِدَى وَ فِينَا اَلسَّيْفُ وَ اَلْقَلَمُ فِي اَلْعَاجِلِ وَ لِوَاءُ اَلْحَمْدِ وَ اَلْحَوْضُ فِي اَلْآجِلِ وَ أَسْبَاطُنَا حُلَفَاءُ اَلدِّينِ وَ خُلَفَاءُ اَلنَّبِيِّينَ وَ مَصَابِيحُ اَلْأُمَمِ وَ مَفَاتِيحُ اَلْكَرَمِ فَالْكَلِيمُ أُلْبِسَ حُلَّةَ اَلاِصْطِفَاءِ لِمَا عَهِدْنَا مِنْهُ اَلْوَفَاءَ وَ رُوحُ اَلْقُدُسِ فِي جِنَانِ اَلصَّاقُورَةِ ذَاقَ مِنْ حَدَائِقِنَا اَلْبَاكُورَةِ وَ شِيعَتُنَا اَلْفِئَةُ اَلنَّاجِيَةُ وَ اَلْفِرْقَةُ اَلزَّاكِيَةُ وَ صَارُوا لَنَا رِدْءاً وَ صَوْناً وَ عَلَى اَلظَّلَمَةِ أَلْباً وَ عَوْناً وَ سَيَنْفَجِرُ لَهُمْ يَنَابِيعُ اَلْحَيَوَانِ بَعْدَ لَظَى اَلنِّيرَانِ لِتَمَامِ آلِ حم وَ طه وَ اَلطَّوَاسِينِ مِنَ اَلسِّنِينَ وَ هَذَا اَلْكِتَابُ دُرَّةٌ مِنْ دُرَرِ اَلرَّحْمَةِ وَ قَطْرَةٌ مِنْ بَحْرِ اَلْحِكْمَةِ وَ كَتَبَ اَلْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ اَلْعَسْكَرِيُّ فِي سَنَةِ أَرْبَعٍ وَ خَمْسِينَ وَ مِائَتَيْنِ.»
«و روايت شده كه باز (حسن بن سليمان) به خط ایشان علیهالسلام (امام حسن عسکری) جملاتى به اين صورت يافته: ما با قدمهای نبوت و ولايت بر فراز قلههاى حقايق بالا رفتيم. ما هفت طبقه اعلام فتوا را با هدايت روشن نمودهايم. ما شيران ميدان جنگ و بارانهاى پربرکت و سرزنشكنندگان دشمنان هستيم. شمشير و قلم در دنيا و پرچم حمد و حوض در آخرت در ميان ماست. نوادگان ما همپيمانان دین و خلفاى پيامبران و چراغهاى امت و مفاتيح کرماند. موسى كليم به درجه نبوت رسيد؛ چون ما او را وفادار میدانستيم و روحالقدس در بهشت از ميوههاى نورس ما چشيده و شيعيان ما گروه نجاتيافته و فرقۀ پاکاند. همكار و نگهبان مايند و در مبارزه با ستمگران متحد و همدوشاند و بهزودی براى آنها چشمههاى زندگى میجوشد. پس از لهيب آتش بعد از سالها بهمقدار آل حم و طه و طواسين. اين نوشته درى است از درهاى رحمت و قطرهای است از درياى حكمت حسن بن على عسكرى و در سال ۲۵۴ نوشته شده است.»
(بحارالأنوار، ط مؤسسةالوفاء، ج۲۶، ص ۲۶۴)
با توجه به این نوشته ما با سؤالاتی روبهرو هستیم که از این قرار است:
الف. چرا امام(ع) فرمودند «أَسْبَاطُنَا حُلَفَاءُ اَلدِّينِ: نوادگان ما همپيمانان دين»؟ آیا امام حسن عسکری دارای «أَسْبَاط: نوادگان» بودند؟ و چرا از عبارتِ «آبَاءَنَا» استفاده نکردند؟
ب. اگر جواب سؤال (الف) مثبت باشد، این سؤال در پی آن مطرح میشود که آنان چه کسانی هستند که امام(ع) ایشان را اینگونه یاد فرمودهاند؟ «خُلَفَاءُ اَلنَّبِيِّينَ وَ مَصَابِيحُ اَلْأُمَمِ وَ مَفَاتِيحُ اَلْكَرَمِ: خلفاى پيامبران و چراغهاى امت و مفاتيح كَرَماند.» پس آنان باید خلفای الهی نیز باشند! اما پاسخ چیست؟
«وصیت مقدس، کلید هر قفلی»
اگر این روایت را در کنار وصیت مقدس پیامبر(ص) قرار دهیم برای ما مشخص خواهد شد که امام حسن عسکری دارای نوادگانی هستند که خلفای الهی بر زمیناند! آنان در این وصیت با نام «مهدیین» شناخته میشوند؛ شیخ طوسی(ره) در کتابش آورده است:
ابوعبدالله جعفر بن محمد از پدرش باقر از پدرش ذیالثفنات سیدالعابدین از پدرش حسینِ زکی شهید از پدرش امیرالمؤمنین علیهمالسلام فرمود: رسولالله(ص) در شبی که وفاتش بود، به علی(ع) فرمود: ای ابوالحسن، صحیفه و دواتی حاضر کن. رسولالله(ص) وصیت خودش را اِملا نمود، تا اینکه فرمود: «ای على، بعد از من دوازده امام هستند و بعد از آنها دوازده مهدى. پس تو يا على اولینِ دوازده امام هستی... .» (الغيبة الطوسی، ص150، ص300 ترجمه فارسی).
«نتیجهگیری»
بنابراین این اسباط و نوادگان امام حسن عسکری که خلفای الهی بر زمین هستند، کسانی جز مهدیین نیستند و ما از خواننده میخواهیم منصفانه در کلام اهلبیت بنگرد و خود تحقیق کند و از خود سؤال کند آیا با وجود دهها روایت دربارۀ مهدیین باز میتوان آنها را نادیده گرفت و به آنان کافر شد؟ آیا برای عاقل اشارهای کافی نیست؟
و در انتها سلام و صلوات خدا بر تو ای ابومحمد حسن بن علی بن محمد؛ نور تو هرگز خاموش نمیشود و ذکر اسباط پاک تو هرگز از یاد نخواهد رفت، بهدرستی که کلام تو برای گامهای ما چراغ و برای راههای ما نور است.
